Ik ben een aantal maanden geleden via twitter op zoek gegaan naar andere moeders van kinderen met autisme omdat ik er behoefte aan had mijn ervaringen en gevoelens te delen met mensen die snapten hoe het leven met een bijzonder kind kan zijn. Ook was ik op zoek naar antwoorden voor de dingen waar we in het dagelijks leven tegen aan lopen. Er ging toen eigenlijk een wereld voor me open, had binnen de kortste keren veel volgers. Gaandeweg merkte ik dat het lastig is om je leven in 140 tekens te vatten en begon ik een eerste blog te schrijven voor de website www.soebar.nl. Dat blog maakte zoveel reacties los dat ik al snel daarna mijn eigen blog startte.
Mijn blog is er ten eerste voor mezelf, het is een fijne uitlaatklep. Ten tweede is het fijn om voor andere mensen een stukje herkenbaarheid te creeren. Dat zorgt voor een zekere binding. De binding met de buitenwereld is vaak wat lastiger. Ik ervaar zelf veel onbegrip omdat ons gezin er aan de buitenkant zo 'normaal' uit ziet. Daarom hoop ik, op de derde plaats, met mijn blog te bereiken dat men beter gaat begrijpen hoe bijzonder en soms ook moeilijk het leven met autisme kan zijn.
Ik heb voor mezelf het gevoel dat ik verbinding moet blijven zoeken, dat onbegrip weg moet proberen te nemen. Omdat gezinnen waarin autisme voor komt het erg zwaar kunnen hebben (vaak ook juist door dat onbegrip) en (over)bezorgdheid en bepaalde opvoedstijlen nodig zijn. Ik zie het dan ook zo: Zorg delen maakt het minder zwaar. Begrip voor elkaar zorgt voor vertrouwen om dat te kunnen doen.
Verder is mijn idee ook dat etiketjes geen hype zijn maar noodzakelijk om die hulp te krijgen die nodig is om in deze veeleisende wereld overeind te blijven. De vergelijking die nog steeds wel eens met vroeger wordt gemaakt ('vroeger heette het gewoon druk of sociaal onhandig') vind ik zo'n dooddoener. De huidige maatschappij is ook niet meer te vergelijken met die van toen.
Ik hoop dat ik met mijn blog de mensen kan bieden waar ik hem voor schrijf en vind het erg leuk om reacties te ontvangen.